گفته اند: بیازمایید اگر شخصی در برابر کار بد خجالت
می کشد، بدانید نبوغی دارد. چون حیا با عقل هماهنگ
است. از حیای او می فهمیم که می تواند عاقل خوبی
باشد.
همان گونه که از امیرالمؤمنین (علیه السلام) نقل
شده است که جبرئیل بر حضرت آدم (علیه السلام) نازل شد
و او را میان عقل، حیا و دین مخیر کرد، آن حضرت عقل
را برگزید؛ دین و حیا گفتند ما ماموریم هر جا که عقل
هست ما هم باشیم.(کافی،ج1،ص10،کتاب العقل و الجهل،ح3)
گاهی انسان احساس تنهایی می کند چون با کسی نیست
در این حال از ارتکاب گناه پروایی ندارد؛ زیرا کسی
او را نمی بیند تا خجالت بکشد ولی بررسی می کند و
می بیند که در حقیقت تنها نیست، ((کرام کاتبین))
فرشتگان، انبیا و اولیا و از همه بالاتر، ذات اقدس
اله بر همگان آگاه است، آنگاه خجالت می کشد؛ و اگر انسان
در مشهد، مرئی و منظر این همه ذوات نورانی باشد و
احساس شرم نکند، معلوم می شود یا وجود آنها را باور
نکرده و یا باور را جدی نگرفته است؛ اما اگر انسان
این راه ها را طی کند، بر هوای خود امیر است؛وقتی بر هوای
خود امیر بود، سیاستمدار خوبی در حوزه نفس خود است
و وقتی در حوزه نفس خود سیاستمدار خوبی بود،
می تواند امیر، فرمانروا و سیاستمدار دیگران نیز
باشد و جامعه اسلامی را جامعه برینِ عقلی کند و به دست
صاحب اصلیش ولی عصر امام زمان (ارواحنا فداه)بسپارد.
منبع:تفسیر موضوعی قرآن کریم ؛مبادی اخلاق در قرآن،آیت
الله جوادی آملی،ص267
